زندگینامه قاضی مرتضوی

سعید مرتضوی معروف به قاضی مرتضوی در یک روز متوسط ( احتمالأ چله تابستان) در خانواده ای نسبتأ متوسط چشم به جهان گشود. تا یک سالگی مثل همه میخورد و میخوابید و زیرشو خیس میکرد، یا برعکس. " من قاقا " اولین کلام بود که بزبان آورد، مادر با ملاطفت پستان به دهانش گذاشت و سعید هم بی ملاحظت چنان گازی گرفت که مادر از هوش رفت. پدر سراسیمه آمد و با ملایمت پرسید : تخم جن مگه قاقا نمیخواستی سعید با ُتک زبانی گفت : تخ ین خوتی.... من قاژی.
از یک تا شش سالکی اتفاق خاصی در زندگی سعید، بجز اعدام و شکنجه چند گربه و سگ ولگرد در ملأ عام ، به جرم برهم زدن نظم عمومی، نیفتاد و با دعای خیر " الهی بچه جز جگر بگیری" والدینش، وارد دبستان شد. ششماه از شروع مدرسه نگذشته بود که اتفاقی مسیر زندگی او را تعغیر داد. در حیاط دبستان تنها ایستاده بود و با حکمهای غیابی همکلاسیها را بازداشت موفت میکرد، مدیر مدرسه پیش آمد و پرسید : پسرم چرا تنهایی، اسمت چیه. سعید پاسخ داد : آقا اجازه ..... قاضی . مدیر گفت : اسمت قاضیه. سعید در جواب گفت : آقا اجازه ... نه ...اسمم سعیده. مدیر با ملاطفت خاص مدیران مدرسه گفت : خفه شو جغل بچه پررو و با همان ملایمت خاص مدیران مدرسه با روزنامه ای که در دست داشت محکم توی سر سعید خواباند. سعید با لبخند ملیحی ( مثل آقای خاتمی ) نگاهی به مدیر کرد و گفت : آقا اجازه ... ما که برزگ شدیم، اونوقت دهن خودت و روزنامه و مدیر روزنامه صافه.... .
تأثیر این واقعه در سعید چنان بود که از کلاس اول تا دوازدهم را در عرض دوازده سال، شاید هم بیشتر، خواند. در طول تحصیل بطور متوسط، هر شب جمعه در روضه خوانی انقلابیونی چون شیخ یزدی، جنتی، خزعلی و شیخ الشیوخ مصباح یزدی، چای میداد و پا منبری میکرد وبعد ازروضه مورد عنایت آقایان قرار میگرفت. یک روز با پدر به مراسم پیشواز دو تن از بزرگترین چریکهای انقلابی ایران ( که به "چه گوارا" میگفتند تو در نیا که ما دراومدیم ) آقایان حاج حبیب عسگراولادی و علی اکبر پرورش که با نوشتن " غلط کردم نامه " و شرکت در مراسم نیایش و سپاس از شاهنشاه در تلویزیون مورد عفو ملوکانه قرار گرفته و از زندان آزاد شده بودند، رفت. چنان تحت تأثیر این دو قرار گرفت، که با آنکه دهنش بوی شیر میداد به صف مبارزان علیه شاه پیوست و پای در راه انقلاب نهاد ( آخه خونه شون یک ایستگاه با انقلاب فاصله داشت ).
هنگام انقلاب و جنگ هشت ساله هرچه گشتیم سعید را گیر نیاوردیم، اما از زمان دانشجوی اش چی بگم که نه فراز داشت و نه شیب ، صاف صاف بود، بدون دست انداز. وی در یکی از معتبرترین دانشگاههای ایران، وابسته به دانشگاه اوین در رشته چگونه میتوان الکی قاضی شد زیر نظر مظهر رأفت و شفقت استاد لاجوردی ملقب به جلاد اوین مشغول جوییدن دانش شکنجه و قتل عام زندانیان بدون تکان خوردن آب از آب شد. سپس دوران کارآموزی در رشته های، پرونده سازی، هویت سازی، تواب سازی، فاحشه گری، اعتراف گیری و شکنجه با و بدون دخالت دست را نزد شاهکار عالم طبیعت ( چه ظاهری و جه باطنی )، تک ستاره آسمان وقاحت، فاحشه دربار اموی، استاد وقیح حسین شریعتمداری ( ملیجک ) به پایان رساند و بلافاصله قاضی دادگاه ، شعبه 1401 شد. از آنجاییکه چند واحد باستان شناسی پاس کرده بود، قانون تأمینات را با بیل و کلنگ از زیر خاک بیرون آورد با یک من سیریش به قانون مطبوعات چسباند و با آن دهن روزنامه، مدیر روزنامه و روزنامه نگار را منهای مدیر مدرسه اش ( خوشبختانه قبلأ فوت کرده بود ) صاف کرد. به پاس این خدمات، برو که دست حبیب چریک ( عسگراولادی ) پشت و پناهت، به دادستانی کل رسید، چون بچه بود و حبیب هم، همه تجربیاتش را در اختیارش نگذاشته بود، هول شد و کدو را ندید. هم اکنون به علت میل کردن شکر زیادی یک لنگش رو هواست و دست حبیب چریک هم خسته. من هم خسته شما چی؟

زان وفاداران و یاران یاد باد ........... داروک

www.daarvak.blogspot.com
darvak1@msn.com